Hallo!

De eerste week is alwaar voorbij Een week vol emoties en nieuwe indrukken.

Sommige die ik toevallig heb gesproken heb ik al verteld dat de afgelopen week een achtbaan aan emoties was.
(Mocht je meer zin hebben in een leuk verhaal? begin dan bij de tweede alinea )

Alinea 1: Lang verhaal kort- De afgelopen week heb ik een behoorlijk gevoel van heimwee (denk ik) gehad. Mijn emoties waren overal en nergens en de tranen hebben rijkelijk gevloeid. Gelukkig hebben pap, mam, Teun, oma Linda en vrienden een luisterend oor geboden en kon ik bij hen uithuilen. De reden van de tranen is een gecompliceerd verhaal maar ik voelde mij vooral een beetje te veel binnen de hectiek van de familie. Kleine samenvatting: vader is sinds 1 september op zakenreis en als extra handje is oma Linda in huis. Dit betekent dat er drie volwassenen zijn waarvan 1 de oma is en de ander een vreemd gezicht. Ze trekken veel naar de moeder en zijn vooral erg vragend naar haar aandacht. De tweeling is erg aan het rebelleren en testen en gaat regelmatig over de lijn. Daarbij is er nog een baby die de aandacht wil en als ze alle drie gelijk schreeuwen is de hel los. Omdat ik mij geen raad weet met de situatie en ik niet de handvaten kreeg om aan de slag te gaan was het erg lastig om de eerste dagen mijn draai te vinden. Daarbij is de moeder gewond geraakt aan haar oog en precies op dat moment waren de kinderen in de aller slechtste staat van zijn. Oma en ik waren radeloos en hebben onze macht volledig uit handen gegeven. De warme klik die ik tijdens de Skype gesprekken en emails voelde zijn in ieder geval nergens aanwezig geweest. Ik kan het ze niet kwalijk nemen en de situatie is ongewoon maar het is naar om te denken dat je in de weg loopt in plaats van een hulp bent. Uiteindelijk ben ik in huis om werkzaamheden te verlichten en niet om meer werk te kosten. Maar, de tijd zal het leren en na volgende week is de situatie weer als normaal. Vader is thuis en oma is weg. De moeder is een stay-at-home mom en heeft na de geboorte van Lily een jaar onbetaald verlof opgenomen. Dat is in Nieuw-Zeeland heel gewoon, wel heeft ze gezegd dat ze weer langzaam parttime wil gaan werken. Op dagen dat de jongens niet naar de dagopvang gaan neem ik ze mee zodat de moeder bij de baby kan blijven. Klink als een prima plan maar met oma in huis nog niet uitvoerbaar. Ik geef het dus nog even de tijd.

Alinea 2:Daarnaast heb ik ook leuke dingen gedaan afgelopen dagen!
Ik heb met Steffie, een Nederlands meisje, op vrijdag afgesproken voor koffie. De reis hierna toe was een hele tocht omdat de bussen niet aangeven bij welke halte je bent. Dit betekent dat als je niet oplet je voorbij de halte bent, dit heeft geresulteerd in 10 minuten teruglopen naar de plek waar bij hadden afgesproken. Op de terugweg ben ik aan de verkeerde kant van de weg in de bus gestapt waardoor ik van de eindbestemming wegreed... Gelukkig kwam ik daar na 3 haltes achter en stond ik niet in niemandsland. Al met al was de busreis een hele ervaring.
Met Steffie klikte het goed genoeg om er op zaterdag meteen een dagtochtje naar Rangitoto achteraan te plakken. Rangitoto is een vulkaan voor de kust van Auckland en op 20 minuten varen met de ferry (zie plattegrond). Ik ben niet zeeziek geworden maar dat scheelde weinig De vulkaan is een prachtig wandel- en natuurgebied waar je uiteindelijk aan de top uitzicht hebt over de begroeide krater en 360 graden uitzicht over Auckland en omgeving. Op weg naar boven loop je langs lavagesteente en over ongelijke en soms gladde paden. Het heeft dus ook een paar keer weinig gescheeld of een van ons was gestruikeld of uitgegleden. Na een hele dag samen hebben Steffie en ik besloten dat we elkaar best nog eens willen zien en daarmee is de eerste stap in een vriendschap gezet. De foto's van Rangitoto staan in het fotoalbum!

Vanmorgen heb ik met Franzi afgesproken voor koffie en daarna de dag samen doorgebracht. Franzi is een Duitse au pair die hier aan haar tweede jaar bij het gezin is begonnen, haar nummer heb ik van de vorige au pair gekregen omdat ze dacht dat het vast wel zou klikken. Ook zij heeft een moeilijke start gekend en kan zich daarom helemaal vinden in mijn verhaal. Na een koffie en ontbijt zijn we gaan wandelen en een paar uur later voor lunch gaan zitten. Uiteindelijk heb ik besloten om te gaan avondeten met het gastgezin om toch een soort 'bonding time' te hebben. Franzi heeft mij een rondleiding door de buurt gegeven en laten zien waar bijvoorbeeld de bibliotheek en de binnenmarkt is. Ze heeft de club laten zien en aangezien ze over 2 weken jarig heeft ze mij bij deze alvast uitgenodigd. Ook met Franzi zie ik wel een vriendschap beginnen! Wij hebben in ieder geval voor komende week afgesproken om na het werk even te gaan wandelen of tussen de middag voor koffie af te spreken.

Ook heb ik de afgelopen dagen goed contact onderhouden met Ivet. helaas is Ivet niet in de buurt en is afspreken wat onhandig maar... we hebben gezegd dat we elkaar zeker komen opzoeken en weekendtrips worden al langzaam uitgestippeld.

Alinea 3:
Wat mij verder is opgevallen de afgelopen week is dat het huis erg gehorig is en je geen geheimen kunt hebben tenzij je in gebarentaal spreekt. De ramen zijn van enkelglas en onder de voordeur zit een hele grote kier, daarbij is het huis ook niet geïsoleerd waardoor het erg koud kan zijn Gelukkig komt de zomer langzaam maar zeker en kan ik bijna mijn bedsokken wegdoen. Maar doordat het huis zo gehorig is ben ik iedere morgen tussen 6 en half 7 wakker want dit is het moment waarop de kinderen beginnen met schreeuwen. Zelf word ik pas om 8u in de keuken verwacht waardoor het mij wel een mooie kans biedt om even met het thuisfront te spreken. Daarbij zijn ook nog alle huizen van hout en worden ze niet door iedereen even netjes onderhouden. Dit maakt dat sommige huizen vervallen zijn (zie fotoalbum) en dat maakt het straatbeeld niet erg fraai.

Ook heb ik op dinsdag een poging gedaan om auto te rijden maar dat was een minder geslaagde actie. De wegen hier zijn erg druk en voorsorteren om rechts af te slaan gebeurt door op het verdrijvingsvlak te wachten. Je parkeert je auto een soort van midden op de weg waardoor je een 5-baansweg hebt gecreëerd. Heel ongewoon. Daarbij rijdt de familie een grote 4x4 automaat terwijl ik normaal in een geschakelde personenauto rijd. Resultaat- remmen met links en dat is een slecht idee! De heuvels maken het ook niet gemakkelijk en Sally is de slechtste bijrijder ooit. Ze heeft doodsangst uitgestraald en voorlopig stap ik niet meer in de auto. Ze heeft al aangegeven dat als Julian terug is hij met mij kan gaan oefenen buiten de spits. Ondanks dat ik in Engeland ook links heb gereden (uiteraard) is het al 4 jaar geleden en de plaats op de weg is opnieuw even wennen. Daarbij komt dat ik normaal geen drukke 4-baansweg oversteek en het stadsverkeer iets drukker is dan de gezellige straten van Horst en Newbury. Er zal vast een dag komen dat ze mij vertrouwen. In de vrije tijd ga ik sowieso met de bus omdat de auto alleen tijdens werkuren beschikbaar is.

Wie het hele verhaal heeft gelezen, bedankt! En natuurlijk ook als je het niet helemaal hebt gelezen vind ik het leuk dat je interesse hebt getoond Het komt dus zeker weten allemaal goed maar het heeft tijd nodig. Jullie hoeven mij daarom ook niet zielig te vinden maar omdat het ook een deel van de ervaring is wilde ik het ook met jullie delen.

Voor komend weekend staat er nog niets op de planning maar wie weet.
Tot de volgende. Kusje