Hallo allemaal,

Hier een huishoudelijke mededeling.

Het is namelijk zo dat ik afgelopen week veel heb nagedacht en tijdens het surfenweekend heb besloten dat mijn tijd in Nieuw-Zeeland voorbij is. Dit betekent dat ik in januari naar huis kom en mijn tijd tot maart niet ga afmaken.

Het gastgezin kan mij helaas niet de uren bieden waarvoor ik heb getekend en ik heb daarom de opties gekregen of om een ander gezin te zoeken of om naar huis te gaan. Als laatste optie zou ik ook ander werk kunnen zoeken en daarmee mijn tijd volmaken. Helaas heeft deze reis mij veel energie gekost en denk ik niet dat ik er beter van word als ik een ander gezin ga zoeken. Dit zou dan mijn thuis zijn voor 8 weken en dat is simpelweg de moeite niet.

De beslissing valt mij heel zwaar maar is ook een opluchting. De afgelopen maanden waren bijzonder leerzaam maar ook vermoeiend. Het vinden van mijn draai in het gastgezin heeft mij (zoals jullie hebben kunnen lezen) enige moeite gekost. Ik leefde van dag tot dag en telde uren tot het weekend. Dat ik nu kan uitkijken naar mijn eigen bed is een last van mijn schouders. Diep van binnen denk ik dat ik op dit moment heb gewacht en dat ik al een tijdje opzoek was naar een uitweg. Helaas voor mijzelf ben ik te koppig en te trots om zelf te stoppen maar nu ik mag stoppen is het een opluchting.

Een telefoontje met thuis en een goed gesprek met pap en mam hebben mij doen beseffen dat de koek op is en ik mijn avontuur op een positieve noot moet afsluiten. Ik kijk terug op prachtige reisjes, nieuwe vriendschappen en een leerzaam proces. Het werken met een tweeling is mij zwaarder gevallen dan gedacht en de zorg voor een baby was nieuw voor mij. Al met al heb ik de hele situatie bijzonder onderschat en daar kan ik ook weer van leren. Ik wist niet dat ik nog tranen over zou hebben maar de afgelopen week hebben er weer veel gevloeid. Tranen van opluchting, woede, angst maar vooral blijdschap. Alles valt nu op z'n plaats.

Dit weekend bestond daarom uit het afscheid nemen van enkele vrienden in Nieuw-Zeeland. Franzi is met haar gastgezin naar Zwitserland en komt helaas pas terug als ik weg ben. Gister zijn we samen met Amilie naar de paardenrace geweest maar deze dag eindigde anders dan verwacht. Wij hebben bij mij verzameld om ons klaar te maken voor de middag. Ik ben alleen thuis dit weekend en dat kwam perfect uit. We hebben ons opgetut en wijn gedronken, een Uber gepakt en naar de race gegaan. Hier raakte wij al snel in gesprek met een groep jongens waarvan een bijzonder geïnteresseerd was in Franzi. Helaas kon deze ontluikende romance geen vervolg krijgen want Amilie reageerde slecht op de alcohol en is meegenomen naar het ziekenhuis. Hier kreeg ze een infuus en hebben Franzi en ik door de gangen gedwaald tot ze weer bij kennis kwam. 2 uur ronddolen duurt best lang maar we kunnen iemand niet laten vallen. Het was een hele bijzondere ervaring om iemand zo te zien. Gillen schreeuwen en tegenstribbelen. Vanmorgen heeft Amilie ons getrakteerd op een lunch bij Ozone als bedankje voor onze goede zorgen. Dit was tevens ook de laatste keer dat Franzi en ik samen bij Ozone konden zijn. Heel verdrietig maar we weten allebei dat het geen afscheid was. Eenmaal thuis zien we elkaar vast en zeker nog. Het geluk is wel dat ik nu minder geld zal uitgeven aan lunch.

Vandaag ben ik ook met Steffie op pad geweest en zijn we naar de Arcade hal in Newmarket gegaan. Een in circus uitgevoerde speelhal met verschillende spellen. Je kocht een kaart waarmee je het spel kunt activeren. De spellen kosten allemaal rond de $2 en je moet veel doen om te winnen. Beide hebben we onze kaart met $20 opgewaardeerd en fanatiek gaan spelen. Toen het geld op was had ik 151 punten. Dit was genoeg om een KitKat te kopen hahahaha. Dit was ook de reden om de punten samen te leggen en Steffie heeft iets leuks uitgezocht voor haar kinderen. Dit is meer waard dan een $20 snoepje al is $40 voor een spelletje ook veel geld hahaha. Daarna hebben we knak gegeten bij een Bavarian. Een broodje knak met zuurkool en frietjes. Erg lekker maar ook erg vullend. Helaas zal dit waarschijnlijk ook de laatste keer zijn dan Steffie en ik elkaar in NZ treffen. Maar dat hangt een beetje van mijn vlucht af. De vlucht staat in de boeking voor 11/12 januari maar het ligt aan de prijs wanneer ik daadwerkelijk vlieg. Sally is gelukkig flexibel en vindt het belangrijker dat ik goedkoper vlieg dan hier blijf om hen te helpen. Ik weet nog niet precies hoe ik dit kan opvatten...

Afgelopen week heb ik samen met Kelli Thanksgiving gevierd en zijn we gaan eten bij een Amerikaans restaurant. Hier serveerden ze een traditioneel bord met kalkoen, puree en groente. Helaas was het niet helemaal naar Kelli's wens maar niet geklaagd. Om de avond af te maken heb ik per ongelijk een glas wijn over haar heen gegooid. Ik tikte het aan en het sprong in 1000 stukjes. Voor even was in in stil maar gelukkig konden we er later om lachen. Kelli's gastmoeder heeft voor het etentje betaald omdat ze graag wil dat Kelli zich ook hier thuis voelt. Ik voel me gevleid dat ik ben meegevraagd.

De komende 2 weken zullen waarschijnlijk voorbij vliegen en dan kom Teun op 20 december om de vakantie te vieren. 2 januari gaat hij weer naar huis en dan heb ik nog een paar dagen om alles hier af te ronden en netjes achter te laten.

Heel dubbel, heel vreemd en alles gaat nu in een stroomversnelling. Ik had nog veel gepland maar ik kan beginnen met sparen en hopelijk snel terugkeren. Het enige dat ik echt, echt, echt heel jammer vind is dat Eva en Steffie de vakantie hebben geboekt en ik niet met hen op reis kan gaan. Gelukkig reageerde ze heel positief en snappen ze mijn keuze. Ik heb voor het eerst echt naar mijzelf geluisterd en voor mijzelf gekozen. Ik weet natuurlijk niet hoe het zou kunnen lopen maar daar om ik ook niet meer achter. Ik ga opzoek naar een baan en heb de eerste sollicitatie al verstuurd. Als er tips zijn dan mag je mij altijd benaderen ;)

Ik zie jullie dus allemaal sneller dan verwacht maar voorlopig ga ik nog genieten van al het moois dat het land te bieden heeft.

Dikke kus,

Laura